taakstraf en straatkunst

Sinds de uitvinding van de spuitbus, de viltstift en de printer heeft de straatkunst een hoge vluchtgenomen. Alle wereldsteden zijn van boven tot onder voorzien van straatkunst.
Om te onderzoeken waarom plakkers en spuiters er zoveel satisfactie
uithalen, ging ik op pad. Aangekomen bij de Beurs van Berlage zag ik dat er net een tentoonstelling over een straatkunstenaar te zien was.
In de Beurs van Berlage is de museumkaart maar heel beperkt geldig. Altijd een obstakel om de tentoonstellingen daar te bezoeken. ‘Voor een onbetaalde columnist een heel bedrag die €14 ’ , zeg ik tegen de misschien wel 60 of 70 jarige man naast me. ‘Zeker’, beaamt hij. ‘voor iets dat in de openbare ruimte thuis hoort’.
Hij was een Wilde plakker in ruste vertelde hij met gevoel voor understatement.
Om een lang verhaal kort te maken, we besloten samen de stad in te gaan om de openbare straatkunst te gaan zoeken en de Beurs van Berlage te laten voor wat het was. Het was een mooie zomerdag.
In zijn jonge jaren, vertelde hij al lopend richting Rokin, ging het plakken gepaard met maatschappij kritiek. Het had te maken met burgerlijke ongehoorzaamheid en vrijheidsdrang, dat was toen erg in de mode. We hadden er veel plezier in om stikkers en teksten te bedenken. Buiten de commerciële reclame was er nog veel ruimte voor ons plakkers en spuiters’.
De plakker in ruste vertelde verder, ‘Het begon in eerste instantie als een soort grap, maar onze teksten en rare logo’s waren een schot in de roos. We waren verbaast over de aandacht die het opleverde. Er kwamen zelfs verzamelaars die stikkers en kleine affiches voorzichtig lospeuterden. Tijdens onze nachtelijke plak sessies hadden we soms achtervolgers die het materiaal bijna uit onze handen trokken. En er kwamen opdrachten van de gevestigde orde. De verachtelijke reclame makers. Die reclamemakers hebben tot taak iedereen geld uit de zak te kloppen, iets waar ik geen verstand van had en ook niet wilde hebbe. Dat commerciële gedoe heeft ons groepje uit elkaar gedreven’.
Voor ons lopen 4 mannen met een soort opzichter. De vier hebben rode hesjes aan en dragen een emmer met sop. ‘ Taak gestraften’ zegt de gepensioneerde wilde plakker.  ‘Ze hebben een belangrijke functie in de straatkunst. Met dat poetsen zorgen ze voor een mooie, schone ondergrond’.
Na deze verhelderende mededeling neemt hij afscheid.

Taakgestrafte en straatkunst een win win situatie? Wie het weet mag het zeggen.
Conclusie: De roem van de straat kunstenaar is altijd van korte duur.

Vera de Groot